Ümit Yaşar Oğuzcan Kimdir?

Ümit Yaşar Oğuzcan, 22 Ağustos 1926 tarihinde Tarsus’ta doğdu. 1946 tarihinde Eskişehir Ticaret Lisesi’ni bitiren Ümit Yaşar Oğuzcan Türkiye İş Bankası’na girerek Adana, Ankara ve İstanbul gibi illerde çalışmıştır.  30 yılını doldurunca Halkla İlişkiler Müdür Yardımcısı görevinde bulunduğu esnada, emekliliğini isteyen Ümit Yaşar Oğuzcan Haziran 1977’de görevinden ayrılmıştır.

Ümit Yaşar Oğuzcan Sanat Galerisini Kurdu

İstanbul’da kendi adını taşıyan sanat galerisi kuran Ümit Yaşar Oğuzcan Şiire 1940 senesinde  Yedigün şairleri arasında başlamıştır. 1975’te 33 şiir kitabı, 4 adet nesir (düzyazı) kitabı, 13 adet antoloji ve biyografik eserlerden oluşan toplam 50 adet kitap çıkarmıştır.  Ümit Yaşar Oğuzcan şarkı sözleri ve yergilerinin yanı sıra şiir plakları ile tanınmaktadır. Günümüzün en popüler şairlerinden biri olan  Ümit Yaşar Oğuzcan, aşk, ayrılık, özlem temalarını işlemiştir. 1973 tarihinde büyük oğlu Vedat’ın ölmesiyle ölüm ve acı gibi hayatın gerçek acılarını ve derinliklerini anlatan Ümit Yaşar Oğuzcan, öz ve biçim yoğunlaştırmalarına yönelmiştir.

Aruz Vezni ile Rubailer Yazdı

Şairlik alanındaki başarısını, aruzla yazdığı rubailerinde daha etkili bir şekilde göstermiştir. 4 kasım 1984 tarihinde vefat eden Ümit Yaşar Oğuzcan’ın ölünceye kadar ki yaşam, eserleri hakkında yazılan görüşler “Ümit Yaşar/25. Sanat Yılı Jübilesi” adındaki bir kitapta toplanmıştır.

Bir Yazar, Bir Şiiri…

Beşinci Mektup 

Ayrılık diye bir şey yok.

Bu bizim yalanımız.

Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.

Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?

Güneş çoktan doğdu.

Uyanmış olmalısın.

Saçlarını tararken beni hatırladın, değil mi?

Öyleyse ayrılmadık.

Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz.

Zamanı hatırlatan her şeyden nefret ediyorum.

Önce beklemekten.

Ömür boyunca ya bekliyor ya bekletiyor insan.

İkisi de kötü, ikisi de hazin tarafı yaşantımızın.

Bir çocuğun önce doğmasını bekliyorlar,

Sonra yürümesini, konuşmasını, büyümesini...

Zaman ilerliyor, bu defa para kazanmasını,

Kanunlara saygı göstermesini,

İnsanları sevmesini, aldanmasını, aldatmasını bekliyorlar.

Ve sonra ölümü bekleniyor insanoğlunun.

Ya o? Ya o?

İnsanlardan dostluk bekliyor, sevgilisinden sadakat,

Çocuklarından saygı ve bir parça huzur bekliyor,

Saadet bekliyor yaşamaktan.

Zaman ilerliyor, bir gün o da ölümü bekliyor artık.

Aradıklarının çoğunu bulamamış,

Beklediklerinin çoğu gelmemiş bir insan olarak

Göçüp gidiyor bu dünyadan.

İşte yaşamak maceramız bu.

Yaşarken beklemek, beklerken yaşamak

Ve yaşayıp beklerken ölmek!

Özleme bir diyeceğim yok.

O kömür kırıntıları arasında parlayan bir cam parçası.

O nefes alışı sevgimizin, kavuşmalarımızın anlamı.

O tek güzel yönü bekleyişlerimizin.

İnsanlığımız özleyişlerimizle alımlı,

Yaşantımız özlemlerle güzel.

Özlemin buruk bir tadı var, hele seni özlemenin.

Bir kokusu var bütün çiçeklere değişmem.

Bir ışığı var, bir rengi var seni özlemenin, anlatılmaz.

Verdiğin bütün acılara dayanıyorsam;

Seni özlediğim içindir.

Beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni;

Seni özlediğim içindir.

Yaşıyorsam; içimde umut varsa,

Yine seni özlediğim içindir.

Seni bunca özlemesem; bunca sevemezdim ki!